Honduras

Vrijdag  26 januari 2018  Honduras   96 km  308 hm  
      
Ik ben in Choluteca. Afgelopen nacht was waarschijnlijk de enige nacht in Honduras. Ik verwacht op het einde van de middag in El Salvador te zijn. Ik ben in een soort motel. Vanaf de straat rijdt je door een grote poort. Het straatje waar je dan in rijdt bestaat rechts en op het einde uit allemaal kamers waar je je auto voor de slaapkamerdeur kunt parkeren. Aan de linker zijde van het straatje is de receptie, het restaurant en een zwembad. s'Avonds gaat de grote poort dicht en dan is iedereen -inclusief de auto's- veilig op het binnenterrein.

Ik ontbijt aan een tafeltje in de schaduw naast het zwembad. Mijn ontbijt bestaat uit een paar mini worstjes, een gebakken ei, een stukje kaas, 2 dunne tortilla's en een soort bruine bonenprak.

De zon schijnt hard vandaag . Door een heuvelland slingert de Interamericana. Het gras is geel, sommige bomen zijn groen, andere bomen zijn kaal of dor. In Afrika zou ik dit droge tropische bos omschrijven als savannen.

Ik zie minder mensen te paard, paard en wagens of ossenkarren dan in Nicaragua. Toch is dit land net zo arm. Ik zie wel veel kleine huisjes langs de weg. Die huisjes zijn niet groter dan een schuurtje om je fiets in te stallen. Veel huizen hebben wanden van takken of wanden die zijn aangesmeerd met leem.

Gisteren vond ik de mensen in Honduras nogal tegenvallen. Ze roepen vaak naar me te zwaaien. Ze doen dit helaas vaak op een lompe en soms zelfs agressieve manier. Gisteren waren er veel mensen die niet gedag riepen, maar "geld" of "dollar" riepen.  Dat vind ik onbeschoft. Gelukkig gebeurt het vandaag niet meer.

Vlak voor de lunchpauze kom ik een stel tegen die op de fiets onderweg zijn van Montreal naar Lima. Ze vertellen me dat er vlak voor me nog een fietser is. Van die fietser hebben ze gehoord dat de Britse fietser -die ik gisteren ook gesproken
heb op de grens- 6 uur lang op de grens heeft moeten wachten. Ze zijn bang dat ze ook lang moeten gaan wachten op de grens. Ik vertel ze dat de jonde Brit op blote voeten op de grens was en dat ik denk dat dat niet helpt om snel de grens over te komen. Ik hoef dit niet verder uit te leggen, want ze begrijpen me.

Bij een klein restaurant en winkeltje wil ik eten bestellen. Het lijkt erop dat het restaurantgedeelte gesloten is. Bij navraag blijk ik wel een hamburger te kunnen krijgen. Ik neem die samen met een fles cola en 2 flessen water. Ik heb geen lokale valuta omdat ik nog geen pinautomaat ben tegen gekomen in dit land en omdat je hier ook makkelijk met dollars kunt betalen. Ik moet $5 betalen. Men heeft geen wisselgeld van mijn biljet van $20. Ik stel voor dat ik alleen de cola en de hamburger neem en met $3 -mijn laatste kleine geld- betaal. Men is hiermee akkoord. Buiten op het terras eet ik mijn hamburger. Er is ook een kraantje en daar vul ik mijn waterflessen in de hoop dat het goed drinkwater is.

Na 26 uur in Honduras verlaat ik het land weer. Op de grensovergang gaat alles lekker snel. Van de douane in El Salvador krijg ik geen stempel in mijn paspoort. Ik vraag of dit juist is en zo ver als ik de douanebeambte kan verstaan blijk dat dit inderdaad juist is.

In El Salvador ga ik meteen op zoek naar een hotel. In het dorp achter grens zie ik een hotel, maar ik vind dat dat er niet goed uit ziet. Vlakbij een kruispunt is een hotel volgens mijn gps, maar vanaf de straat kan ik het niet zien. Dat is het hotel dat de Canadeze fietsers me vanochtend aangeraden hebben. Op mijn gps zie ik verderop nog een hotel. Het hotel ligt achter een grote parkeerplaats voor vrachtauto's. Ik informeer of ze een kamer voor me hebben. Ik moet even wachten op de manager. Terwijl ik wacht bestel ik een cola en drink die op. Even later ga ik met de manager de kamer bekijken. De kamer kost $20. De manager trek de lakens recht van het bed en ik zie dat het toilet smerig is. Ik vind het een saaie plek -achter de parkeerplaats- en ook te duur voor een kamer die niet eens is schoon gemaakt. Voor ik verder ga zoeken naar een ander hotel, wil ik eerst mijn cola betalen. Men heeft geen geld terug van mijn biljet van $20. Ik hoef de cola niet te betalen. Heel aardig.

Op de terugweg naar het dorp fiets ik langs het hotel waar de Canadezen hebben geslapen. Ik moet me volgens de overbuurman melden bij het huis er naast. Daar lijkt het alsof ze vandaag geen zin hebben in gasten. Ik krijg in ieder geval geen kamer. Dan fiets ik langs het hotel dat ik in het dorp heb gezien . Daar verhuren ze alleen kamers per maand. Mestaal zijn dat hospedajes, maar hier noemt men ze blijkbaar hotel. Ik fiets weer verder terug tot aan de grens. Ik zie verder geen hotel.

Ik vraag het nog eens na bij een man met een fietstaxi. Hij brengt me naar een hotel zonder naambordje. Nu ontstaat er een rare situatie. Een mevrouw met een lange stalen pin maakt via een klein luikje de deur open naar het hotel. Ik moet er $20 betalen. Ik vraag of ik eerst de kamer mag bekijken. Dat mag maar de vrouw blijft in haar hok. Boven aan de trap blijkt dat alle kamers op slot zijn en ik kan ze dus even niet bekijken. De vrouw geeft ook aan dat mijn fiets niet mee naar binnen mag. Ik probeer door het kleine stalen luikje nog met haar te praten, maar ze pakt de stalen pin en trekt de hoteldeur weer dicht.

Ik heb geen andere keuze dan terug te gaan naar het eerste hotel met de niet schoon gemaakte kamer. Op de terugweg spreekt een Argentijnse toerist me aan. Bij de misionari kan ik gratis overnachten in de algemene ruimte of ik kan voor $5 aan eigen kamer krijgen. Ik besluit voor het laatste. Achter mijn kamer is de badkamer die door iedereen gebruikt wordt. Dus moeten de ander gasten door mijn slaapkamer naar het toilet. Maar voor een kamer van slechts $5 kan ik daarover natuurlijk niet klagen. Bovendien zijn de enige andere mensen die aanwezig zijn de eigenaar en 3 Argentijnse toeristen. De badkamer heeft een toilet en een grote waterbak. Als douche schep ik water uit de waterbak. Er is ook een plateau om je kleren op te wassen, maar er staat een bordje waarop -dat denk ik tenminste- staat dat je er niet je kleren mag wassen. Ik spoel mijn vuile kleren om in een emmertje dat bij de wc staat.

Aan de overzijde van de straat is een winkeltje met een restaurant. Ik bestel er een fles cola en een bord met eten. Voor ik begin met eten wil ik graag weten wat het kost. De jonge vrouw die me helpt zegt dat ik moet wachten op "mevrouw". Ik wil toch graag de prijs weten voor ik ga eten. Het antwoord is dat ik maar gewoon mijn eten moet op eten en dat "mevrouw" later wel komt vertellen wat het kost. Wat een lastig volk is dat hier in El Slvador. Maar zoals altijd denk ik dan meteen met een glimlach dat ik in een vreemd land ben en daar wonen vreemde mensen die vreemde dingen eten en die vreemde gewoonte hebben.

"Mevrouw" komt me later vertellen dat ik $3 moet betalen. Ze zegt ook dat ik vandaag teveel in de zon ben geweest. Volgens haar ben ik helemaal rood ik mijn nek en mijn hals. Ze neemt zelf een bord met rijstepap en komt bij mij aan tafel zitten. Ook dat vind ik een beetje apart.

Samen met de Argentijnse toeristen heb ik nog een gezellige avond. Ik hoor van ze dat ze hier de grens niet over mochten en dat ze eerst een gele koorts injectie moeten gaan halen in San Miguel. Ook vertelt één van hen dat -ook al komen ze uit Argentinië en spreken ze Spaans-, ze worden toch Americano's genoemd. Men heeft hier niet goed op gelet bij de aardrijkskunde lessen. Alle toeristen komen volgens de bewoners hier uit de USA. Of je nu uit Nederland of Argentinië komt, het kan niet anders zijn dan een staat uit de USA. En dan vraag ik me nog af of ze nog nooit hebben gehoord van ene meneer Columbus -of Colon zoals ze hem hier vaak noemen- die vanuit Europa op weg ging en Amerika ondekte.

Ik heb in Honduras 141 kilometer gefietst en daarbij 904 hoogtemeters gemaakt. Ik heb in die ene dag €40,-- uitgegeven en voor mijn hotel heb ik €27,50 betaald. Deze prijzen zijn exclusief de $3 die ik op de grens bij binnenkomst van Honduras heb betaald.